Het mooiste uitzicht in de buurt van Innsbruck, de hoofdstad van Tirol, beleef je misschien wel vanaf de Nockspitze. Dit werd mij al snel duidelijk na het nodige onderzoek op internet en tips van een lokale fotograaf. Vanaf de top zou je een machtig uitzicht moeten hebben over Innsbruck en de Inn-vallei en de grillige pieken van het Kalkkögel- massief aan de andere kant.
Maar... een zonsopkomst vanaf de Nockspitze komt ook tegen een prijs. Er zijn eigenlijk twee mogelijkheden. Beide vereisen de nodige fysieke inspanning. Óf je zet de wekker midden in de nacht, parkeert de auto in Axamer Lizum en vervolgt in het donker de weg te voet naar boven (ong. 800 hm). Óf je pakt overdag vanuit Axamer Lizum de skilift naar het Birgitzköpflhaus, loopt het laatste stuk naar de Nockspitze (nog ongeveer 400 hm) en overnacht op de top. Deze laatste optie valt officieel in de categorie illegaal, maar is vooral bij de locals een populaire oplossing. Ik had ook besloten dat de wandeling overdag en een overnachting op de top van de berg de meest veilige optie zou zijn.
Thuis had ik mij al goed voorbereid op deze zonsopkomstsessie en had zorgvuldig een afvinklijstje opgesteld van spullen die ik nodig zou hebben. Een lichtgewicht- eenpersoonstent, luchtbed en luchtkussen. Slaapzak had ik nog. Daarnaast had ik een drinkfles, powerbank, hoofdlampje en wat reserve accu's, voor zowel mijn camera als mijn drone nodig. Daar kwam dan nog mijn standaard fotografieapparatuur bij: een camera met 3 (compacte) lenzen en een drone. Hier en daar een kleine concessie moest wat extra ruimte opleveren zodat ik uiteindelijk alle essentiële, zowel voor mijn camera- als kampeer gerelateerde spullen, kwijt kon. Een half uurtje voordat de skilift zou stoppen stapte ik in en begon het avontuur. Een beetje spanning had ik wel, want ik had eerder nog nooit zoiets ondernomen. De weersvooruitzichten waren duidelijk gunstiger dan de afgelopen dagen. Ik hoopte dat de wolken deze keer geen spelbreker zouden zijn.
Eenmaal boven stapte ik uit de lift en stond ik naast het Birgitzköpfelhaus. Van de gele routebordjes las ik: Nockspitze (Saile) 1std30min, maar ook in een andere richting: Nockspitze (Saile) 1std45min. Puur op gevoel koos ik voor de langere route. Na een half uurtje begon de route echt interessant te worden; op de steilste stukken waren kettingen bevestigd en vereiste het de nodige inspanning om boven te komen. Het was een gewone doordeweekse dag en dat betekende dat ik de hele berg voor mij alleen had. Langzaam maar zeker naderde ik de top van de berg en begon ik alvast met speuren naar een gelijkmatig en horizontaal stukje gras waar ik mijn tent op kon zetten. Net achter het bergkruis dacht ik het juiste stukje grond gevonden te hebben; het plekje leek redelijk beschut tegen de wind en de ondergrond was op het oog nagenoeg waterpas. In een handomdraai had ik de tent opgezet. Een zonsondergang fotograferen leek er ook vandaag niet in te zitten; laaghangende bewolking zorgde voor een slecht zicht. Dat betekende dat de fotokansen voor vandaag waren verkeken en ik all-in zou gaan voor de zonsopkomst van morgen. Met deze gedachte ritste ik mijn tentje dicht en dook ik mijn slaapzak in.
Na een gebroken nacht (kou, wind, hoogte, niet lekker kunnen liggen) liep mijn wekker af. Een beetje duf stapte ik mijn tent uit en trok mijn wandelschoenen aan. Tot mijn blijdschap zag ik de contouren van de bergen. Die had ik gisteren nog niet eens kunnen zien! Ik durfde nog niet te beweren of de zonsopkomst een succes zou worden, daarvoor was de bewolking nog te onvoorspelbaar. Een zweempje paarse lucht was zichtbaar in het oosten, de richting van de zonsopkomst. Zou het dan toch? Gehaast liep ik met cameratas en statief naar het bergkruis. In de verte begon de lucht nu echt mooi te worden. Op zoek naar een geschikte compositie wandelde ik over het voetpad dat over de bergkam liep. .....En toen werd alles goud! De zon piepte tussen de lager liggende bewolking in het dal en een laagje hogere bewolking door en veranderde de hele berg van grijsblauw tot een intense gouden gloed! Ineens waande ik mij in een soort magische fantasiewereld. Maar ik moest mijn focus behouden want wie weet hoe lang het zou duren! Als een soort landschapsfotomachine zette ik in een oogwenk mijn statief op en schroefde ik mijn camera in de gewenste positie. Tegelijkertijd had ik mijn drone uitgeklapt en was deze inmiddels klaar voor vertrek. Zo veel mogelijk verschillende foto's van dit unieke gouden moment op deze bijzondere plek- luidde het credo. Na een kwartier fotograferen en filmen, trok de lucht weer dicht en had het gouden bergrijk zijn magie verloren. Voldaan pakte ik mijn tent in en begon ik aan de tocht naar het dal. Die ochtend smaakte de koffie in het lunchcafé van de supermarkt in Axams als nooit tevoren.
Na dit onvergetelijke avontuur op de Nockspitze vervolg ik mijn Tiroolse reis naar het slechts 20 minuutjes verderop gelegen Wipptal, Innsbruck's buurregio. Hierover lees (en bekijk) je alles in het volgende reisartikel.
Comments