Weergaloos uitzicht op de Lünersee

De Lünersee is meerdere jaargangen verkozen tot het allermooiste meer van Oostenrijk en iedereen die er ooit is geweest zal kunnen beamen dat daar niets aan gelogen is. Een mooie bijkomstigheid is dat dit schilderachtige turquoise gekleurde bergmeer met de gondelbaan te bereiken is en je dus niet per se over een ijzeren conditie hoeft te beschikken om deze magische plek met eigen ogen te kunnen aanschouwen.

Bergstation

Echter zijn er ook veel fanatieke wandelaars die al vanaf het dalstation van de Lünerseebahn aan deze wandeling beginnen (en dus de gondelrit overslaan). Dat vergt een goede conditie en ongeveer het dubbele qua tijdbeslag. Ik heb de luxe om op mijn dooie akkertje met de eerste gondel van de dag naar boven mee te liften. Het is slechts een kort ritje naar het bergstation dat direct aan het stuwmeer is gelegen. Tijdens het wandelseizoen is dit een zeer populair startpunt voor tal van wandelroutes, variërend in duur en moeilijkheidsgraad. De meeste bezoekers van de Lünersee kiezen er voor om een relatief korte wandeling over de Rundweg te nemen. Dit gebeurt dan vaak in westelijke richting, waar er in het begin haast geen hoogtemeters gemaakt moeten worden. Dit is ook de meest gangbare route richting de op 2380 meter gelegen Totalphütte. Ik kies er vandaag voor om in oostelijke richting te wandelen, via het pad dat vrijwel direct over de stuwdam leid.

Lünersee

Het is vandaag grijs en het wolkendek is na een kortstondige opleving tijdens zonsopkomst weer dichtgetrokken. Weersomstandigheden die je mag verwachten zo halverwege de maand oktober. Eigenlijk mag ik al lang blij zijn dat het vanochtend droog is. Of het zo blijft is natuurlijk nog maar de vraag. Vanaf de stuwdam kijk ik uit op het wateroppervlak van de beeldschone Lünersee. Ondanks de aanwezigheid van deze dam is de Lünersee toch echt een natuurlijk bergmeer dat gevuld is met smeltwater, afkomstig van de omringende bergtoppen. De Lünersee begeeft zich aan het einde van het Brandnertal in de deelstaat Voralberg op een hoogte van 1940 meter. Terwijl ik de eerste haarspeldbocht van de dag opwandel, vraag ik mij af of ik nog getrakteerd ga worden op een verdwaalde zonnestraal.

Steil

Het eerste deel van de wandeling is nog aardig te doen. Via een zigzag-wandelpad worden de eerste hoogtemeters overwonnen. Rustig aan is het credo. "Als je snel wilt zijn in de bergen, moet je langzaam lopen'" leerde ik ooit van een wijs man. Of je moet toevallig Kilian Jornet heten, dan moet je ook snel lopen. Na een tijdje kom ik op een vlakker stuk een pijlvormig houten bordje tegen waarop 'Schafgafall'. Dit is mijn eindbestemming van deze ochtend en ik weet niet of het zien van dit bordje nou een hoopvol of onheilspellend gevoel geeft. Het bordje wijst namelijk aan dat de route verder gaat over een ongemarkeerd pad, tegen de met gras gegroeide berghelling aan. Stapje voor stapje begin ik aan het tweede en aanzienlijk steilere deel van de etappe. Nog steeds is het droog, en gelukkig maar. Dit deel van de hike zou met regen ongetwijfeld een moeilijk te nemen obstakel zijn. Lang nadat de eerste zweetdruppels zijn gevallen arriveer ik op een (bijna) vlak stuk. Ik herken de plek van foto's die ik voorafgaand aan de reis al op Instagram had bekeken. Als ik weer op adem ben gekomen kijk ik met een schuin oog naar boven. Direct besef ik dat het echte steile deel nog moet komen.

Schafgafall

Er zijn geen andere hikers in de buurt dus ik kan naar hartenlust puffen en steunen. Het verdient misschien niet de schoonheidsprijs, maar het doorzetten wordt vorstelijk beloond. Nog een paar stappen en ik sta op de top van de Schafgafall. De Südliche Schafgafall om precies te zijn. Vanaf hier heb ik een weergaloos uitzicht op de Lünersee! Het Gipfelkreuz kan nooit heel oud zijn. Aan het houten, moderne kruis bungelt een bloemenkrans. De wolken maken het uitzicht eigenlijk nog spectaculairder. Soms breekt er een zonnestraal door zodat er delen van de bergen fijn worden opgelicht. Zoals het hoort schrijf ik mijn naam in het kruisboekje en begin ik met fotograferen. Eerst eentje van het kruis. Daarna een selfie van het statief. Het koele diep-turquoise van het meer steekt ontzettend mooi af tegen de rijke goudbruine herfsttinten van het gras. Tenslotte verwissel ik van camera en zoek ik ijverig naar kaders in de verte. Met een tele-objectief in aanslag speur ik de bergwanden af, op zoek naar interessante beeldelementen. Het schouwspel tussen steen en wolken verveelt nooit. Ik kan hier makkelijk uren doorbrengen!

Als ik een dag later van een gids hoor dat er die nacht een vers sneeuwdekje op de Schafgafall is gevallen, besef ik dat ik gisteren heel veel geluk had met het weer. Een fantastisch begin van mijn herfstreis door Vorarlberg.

Ben jij ook al eens bij de Lünersee geweest? Misschien ben je zelfs de Schafgafall al eens opgewandeld? Ik hoor al te graag jouw ervaringen in de comments!